Kinderen met selectief mutisme kunnen échte kletskoppen zijn, maar vaak ook niet. Binnen hun comfortzone (vaak thuis) kunnen ze zichzelf zijn en praten ze volop. In andere situaties (vaak op school) praten ze niet of zeer weinig. De angst zorgt ervoor dat ze blokkeren en er vaak geen woord meer uitkomt. Selectief mutisme is een angststoornis. Vanuit de amygdala wordt het alarmsignaal afgegeven dat er gevaar dreigt en het kind vertoont een van de drie angstreacties: vechten, vluchten of bevriezen. Bij kinderen met selectief mutisme zie je voornamelijk de bevriesreactie, ook wel blokkeren genoemd. De situatie waarin dit gebeurt, geeft echter geen reëel gevaar. De reactie treedt ook op als er aan een kind een vraag wordt gesteld, als het een opdracht moet doen of als er een bepaalde verwachting op gebied van presteren ligt. Hierdoor wordt het kind belemmerd in zijn of haar ontwikkeling en spreek je uiteindelijk van een angststoornis. Dit blokkeren is een lastige situatie voor het kind. Het stelt zich zeker niet aan, het is geen onwil maar onmacht. Het kan er op dat moment niets aan doen, het signaal vanuit de hersenen is zo sterk dat reageren niet meer lukt. Het moeilijke hierbij is dat de angst echt is, maar het gevaar niet.
Benieuwd naar de rest van dit artikel?
Deze content is onderdeel van een editie. Maak een keuze:
