Maandagmiddag 9 januari, de scholen zijn net een dag begonnen en tegenover mij zit een zuchtende en ontredderde puber uit 5 gymnasium. Hij is al een jaar bij mij in therapie, heeft een depressie overwonnen en bijna bij ‘geluk’ – de hulpvraag lag op een ander gebied – heb ik slechts drie weken geleden dyscalculie bij hem gediagnosticeerd. Ik schrijf met name ‘slechts’, want hoe kan het dat deze jongen niet eerder deze diagnose heeft gekregen? Laat staan de zorg die hij zo hard nodig had.
Benieuwd naar de rest van dit artikel?
Deze content is onderdeel van een editie. Maak een keuze:
