Daar zit ik dan. Dolblij dat de decembermaand weer voorbij is en we de eerste weken van het nieuwe jaar al hebben kunnen opstarten. Maar even terugkomend op de laatste maand van het jaar, de decembermaand. Ik was altijd in de veronderstelling, toen ik op de basisschool werkte in een ver verleden, dat alleen de kleintjes last hebben van de decembermaand. Én mijn man ook een beetje, maar dat komt waarschijnlijk omdat wij naast sinterklaas, kerst en oud en nieuw ook nog twee verjaardagen vieren in december. Maar nu eindelijk rust. Iets te veel rust waarschijnlijk, want beland in een nieuw jaar betrap ik mezelf erop, dat ik de deadline voor de artikelen in het tijdschrift, maar ook het organiseren van een feestje voor het zestigjarig huwelijk van mijn ouders voor mij uitgeschoven heb. Het lijkt erop dat ik mijn executieve functies even heb uitgeschakeld. Alle wijze woorden die ik mijn leerlingen meegeef over het belang van goed plannen – 'dat geeft rust en overzicht’ – gaan even niet op voor mij. Gelukkig ben ik in dit geval degene die op de blaren moet zitten. Ik haal geen onvoldoende, ik heb hooguit morgenvroeg zwarte kringen onder mijn ogen, maar met een beetje concealer zorg ik ervoor dat bijna niemand weet dat ook ik last heb van uitstelgedrag. Als ik om mij heen kijk is dat gedrag ook niet vreemd. Ik ken bijvoorbeeld meer mensen die, net als ik, hun belastingaangifte op het laatste nippertje doen. Ook ken ik docenten die het invoeren van cijfers, tot groot verdriet van hun leerlingen, op de laatste dag van de nakijktermijn invoeren. En wat te denken van leerlingen die hun presentatie op het aller- allerlaatste moment inleveren? Maar mijn leerlingen hebben pech. Uitstellen is geen optie, want dan missen ze rust en overzicht, en dat kan ik die lieverdjes toch niet aandoen? Plannen en organiseren is bij hen het motto, want een dag niet gepland, is een dag niet geleefd. Misschien kan ik dit uitstelgedrag inplannen!
Benieuwd naar de rest van dit artikel?
Deze content is onderdeel van een editie. Maak een keuze:
