Zoals jullie in mijn vorige column konden lezen was ik een behoorlijke tijd uit de roulering. Of is het toch uit de roulatie? In ieder geval was ik een afschuwelijk lange tijd thuis. En dat is best goed gegaan, thuiszorg, opknappen, afkicken van de Oxycodon, een ontzettend lieve fysiotherapeut, die mij echt helpt, én ik ben nog steeds getrouwd met de liefste man van de wereld, zonder afschuwelijke ruzies, zonder verwijten dat ik niets deed (kon ook niet), en tot overmaat van ramp ook nog een verbouwing aan het huis, waardoor we continu werkmannen om ons heen hadden. Gelukkig hebben wij een vrij eenvoudig koffiezetapparaat, waardoor de werkmannen ook zelf koffie konden zetten. Maar ik mag weer……. Weer autorijden, weer beginnen met werken en daarmee ook weer genieten van mijn werkzame leven. Ik heb zulke leuke, lieve en verrassende reacties gehad. Leerlingen die mij kwamen knuffelen (lastig, omdat ik weet dat dat niet mag, maar zeg dat dan maar eens tegen een leerling die om je nek hangt), leerlingen die mij zeiden dat ze dachten dat ik hartstikke dood was en dat ze naar mijn begrafenis hadden willen komen (zo erg was het nou ook weer niet), leerlingen die naar mij toe kwamen en zeiden dat ze het jammer vonden dat ik er weer was, omdat ze als ze mij zagen eraan dachten dat ze toch weer huiswerk moesten gaan maken. Wat ik juist wel prettig vind. Ik bedoel van huiswerk maken is nog nooit iemand slechter geworden…… Maar de allerleukste reactie kwam van een ‘hoofdpijnleerling’. Haar reactie was als volgt: “Mevrouw Visser, waarom was u al die tijd niet op school?” Ik vertelde haar dat ik van de trap gevallen was, waarop zij reageerde met: “Nou dan hoef je toch niet zo lang thuis te blijven?” Dit is precies waarom ik zo blij ben dat ik weer kan werken. Van de logica van ‘mijn’ vmbo- leerlingen krijg ik energie. Ik ben er weer!
Marion Visser heeft een eigen praktijk voor remedial teaching Rotterdam – marionvisser.rt@live.nl
