Back in business
Zoals jullie weten was ik er even uit. Maar langzaamaan ben ik er weer. En ik kan zo genieten…. Onlangs haalde ik een leerling uit de klas. Ik heb hem eind september voor het laatst gezien en na mijn val, was hij heel even uit beeld. Zijn cijfers zijn niet erg goed, maar hij heeft er nog wel fiducie in. In ieder geval heeft hij meer vertrouwen in zichzelf, dan ik in hem op basis van zijn cijfers. Ik vroeg hem of hij al geleerd had voor zijn repetities. Ik kreeg een verbaasde blik. Die waren toch overmorgen pas? Ik kreeg acuut plaatsvervangende buikpijn. Gelukkig had ik nog een paar papieren planagenda’s. Toen ik hem die gaf, keek de leerling mij heel lang aan. En zei oprecht: “Mevrouw, wat moet ik hier nu mee? Over dertig jaar is dit helemaal achterhaald. Dan schrijft niemand meer op papier. Je zet gewoon een bril op en dat is je agenda. Die bril stuurt je hersenen aan en dan hoef je nooit meer wat te onthouden. Daarom hoef ik ook niet zo hard te leren. En is een planagenda ook zo’n onzin. Je merkt het vanzelf wel, en ik kan heus wel dingen onthouden hé?” Ik was er even stil van. Zijn wereldbeeld is zo anders dan het mijne. Ik zeg al zevenentwintig jaar dat ik tweeëndertig ben, en van de week heb ik in het oogziekenhuis geleerd dat ik daar niet meer mee weg kom, want ik heb een ouderdomsvlekje op mijn oog. Maar die bril, die onze hersenen aanstuurt over dertig jaar? Ik weet oprecht niet of ik dat op bijna negentig jaar aankan…., maar wie weet haal ik de negentig niet eens. En als ik aan die bril denk, hoeft het voor mij ook niet. Laat mij maar lekker zelf nadenken!
